Het referendum is een nederlaag voor het centrum-links, niet “voor de democratie”. Gevolgen van het beperkte speelveld (en de mislukking)

Over hetzelfde onderwerp:

Het had een stem tegen de regering moeten zijn, maar het werd een stem tegen de oppositie . Ons beperken tot het gebruik van het woord "flop" om te redeneren over de referenda en wat er tussen zondag en maandag bij de stembus gebeurde , zou simpel, voor de hand liggend, banaal en niet uitputtend zijn. Centrumlinks, zoals u weet, heeft het benodigde aantal kiezers niet gehaald om het quorum te halen, en dat is nog het minste, maar aan de andere kant is het erin geslaagd een politieke operatie uit te voeren die zo tafaziaans was dat het wat een referendum tegen Meloni had moeten zijn, veranderde in een referendum tegen zichzelf.

Het brede veld, dat voor de gelegenheid werd herontdekt als een zeer smal veld, wilde de zwakte van de regering aantonen, de soliditeit van het alternatief aantonen, de aanwezigheid in het land aantonen van een wind die krachtig in de zeilen van centrum-links kon waaien, en uiteindelijk bepleitten de resultaten die het had verzameld een verhaal dat de tegenovergestelde richting uitgaat van wat gehoopt werd. Centrum-links heeft, naast het niet vinden van het vereiste quorum, opnieuw iets gemist. En het alternatief heeft zich, door middel van het referendum, verward, tegenstrijdig, twistziek en niet in staat getoond een mobiliserende boodschap aan de kiezers te bieden. Het heeft zich meer geïnteresseerd getoond in het aanspreken van een deel van zijn kiezers dan van een meerderheidsdeel van het land, en uiteindelijk was het expliciete doel van de organisatoren van het referendum niet om de reikwijdte ervan te verbreden, maar om een ​​maximale hegemonie uit te oefenen binnen de oppositie . En ondanks dit alles, na er niet in geslaagd te zijn het minimumdoel te bereiken om minstens de helft van de kiezers die in 2022 gingen stemmen te mobiliseren – destijds was de opkomst 64 procent, vandaag de dag is dat rond de 30 procent – ​​heeft het centrumlinks Meloni een aardig cadeau gegeven: het heeft een onbegrijpelijk referendum, waarin een groot deel van de vragen gericht was op het raken van het centrumlinks van het verleden meer dan het centrumrechts van het heden, omgevormd tot een bevestiging van de inconsistentie van de oppositie en tot een bevestiging van de afwezigheid van sterke ontevredenheid over de regering. Als je er echter goed naar kijkt, laat het tweedaagse referendum de oppositie niet alleen alles zien wat niet heeft gewerkt. Het laat ook alles zien wat er gedaan zou moeten worden om te proberen iets anders te zijn dan het beeld van het beperkte veld dat centrumlinks de afgelopen dagen liet zien. Je creëert geen alternatief door maximalisme te omarmen. Je creëert geen alternatief door de CGIL na te jagen. Je creëert geen alternatief door grillismo na te jagen. Je creëert geen alternatief door fascisme te veroordelen als het niet bestaat. Je creëert geen alternatief door het vijgenblad van de algebra, van het 'alles bij elkaar', te gebruiken om je erfzonde slecht te verhullen: het onvermogen om het land te mobiliseren rond een alternatief dat die naam waardig is (terzijde voor centrumlinks, dat net als Magritte een manier zoekt om aan te tonen dat een nederlaag geen nederlaag is: onthouding bij het referendum is geen nederlaag voor de democratie, eerder een nederlaag voor de voorstanders van het referendum, tenzij de verdediging van de democratie samenvalt met de verdediging van het brede veld). Het referendum, voor zover het iets waard is, is er om ons te vertellen dat er, althans voorlopig, wanneer we redeneren op nationaal en niet op lokaal niveau, geen wind tegen de regering is, maar geen vertrouwen in de oppositie.

Meer over deze onderwerpen: